Cross is Boss 2.0 - Oude Liefde herontdekken

Flémalle, 5 november 2023

Op zondag om 6.20u de wekker horen afgaan blijft toch speciaal. Voor velen compleet van de pot gerukt, voor anderen de normaalste zaak van de wereld. Als je in Flémalle een cyclocross wedstrijd wil gaan rijden die om 10.15u start, heb je weinig keuze. Na een ietwat korte maar kwalitatief goede nacht voelde ik me best ok. Ik had er absoluut zin in. Misschien was het de herinnering aan mijn eerste wedstrijd in Flémalle, een best "epische" editie in 2019, die me een beetje de kriebels gaf. Ik kon me herinneren dat het een ploeterpartij van jewelste was en een ware slijtageslag, met loopstukken die steeds langer werden, door de uitputting maar ook door de aanhoudende regen.

Die toestanden kregen we dit jaar niet. Het parcours lag er nog relatief droog bij tijdens de zaterdagwedstrijden, dus was nog niet helemaal herschapen tot een modderpoel. Maar tijdens de verkenning werd toch duidelijk dat het zware kost zou worden. De stukken die vlot "bolden" waren ofwel bochtig, ofwel bergop. Het enige recuperatiestuk lag in een weide, waar je eigenlijk continu gas moest geven om gaten proberen te dichten of de achterliggers op afstand te houden. Voor het overige was het zaak van je eigen ritme te zoeken en zeker niet te zeer in het rood te gaan, om complete aftakeling en instorting op het einde te vermijden.

In tegenstelling tot de eerste keer, startten we dit jaar op een grasstrook i.p.v. bergaf op het asfalt. Een zeer goede wijziging als je het mij vraagt. Ik besloot dat het weinig zin had om er meteen te hard in te vliegen, dus bekeek het even van achteruit. In de eerste ronde kon ik dan al wat opschuiven tot de 6e/7e plaats, maar in de tweede ronde kwam er nog even iemand over, zodat ik al snel op mijn plaats terecht kwam, de 8ste. Met een beperkt deelnemersveld kan je het dan van twee kanten bekijken. Ofwel is het glas half vol of half leeg. Maar volgens mij hebben de afwezigen steeds ongelijk, zeker wanneer ik naar het prachtige parcours kijk. Er zit werkelijk alles in. Modderstroken, klimmetjes, een brug, een trap waar je het beste kan schouderen, technische lusjes met bochten. Alles, behalve rotbalken. Hoe hoog of hoe laag ze ook zijn, je zal me nooit horen gieren van plezier, wanneer ik een balk op een parcours zie.

Het was alvast even wennen aan de overdosis nummers, die we bij de inschrijving meekregen. Achteraf gezien heb ik nog wat oefening nodig bij het juist opspelden van de "armnummers", aangezien die in principe leesbaar zouden moeten zijn vanaf de zijkant. Maar met een in de "fietsplaat" verwerkte transponder en een traditioneel rugnummer, vermoed ik wel dat ze wisten wie ik was. In de voorlaatste ronde werd het nog even spannend, toen mijn ketting spontaan van het tandblad werd geduwd door ophoping van modder, gras, bladeren en kleine takjes. Gelukkig had ik een ruime voorsprong op mijn achterligger, die de achtervolging ondertussen al een beetje had opgegeven. Rustig blijven en even wat rotzooi verwijderen, om de ketting er "mooi" terug op te leggen en verder te rijden, dat was de boodschap. En zo werd ik dus achtste in Flémalle, met ruime achterstand op de eerste in de wedstrijd, Jurgen Janssens, die dit seizoen scherper en beter lijkt dan ooit tevoren. Mijn eerste "top 10" sinds 2021, voor wat het waard is... Het belangrijkste is dat ik genoten heb van de fysieke marteling en meteen opnieuw zin had om te crossen. Vermoedelijk gaat mijn initiële plan om 10 crossen te rijden deze winter lichtjes worden bijgesteld en zal de teller eerder tussen 15 en 20 wedstrijden uitkomen. Uiteraard moet je het week per week bekijken, maar als ik mijn gevoel vergelijk met dat van de afgelopen winters, waar er wel altijd iets aan de hand was, fysiek maar ook mentaal, lijkt het erop dat ik dit jaar door de donkere dagen ga "cruisen", dankzij het herontdekken van mijn "oude liefde", de cross.

Het poetswerk en het minstens maandelijks vervangen van lagers en/of remblokken nemen we er dan met de glimlach bij...