De kracht van "doen"

"Een eigen zaak, een eigen project", het klinkt heel erg spannend en stoer, maar aan de andere kant, tenzij je natuurlijk van A-Z je eigen project opbouwt, ben je nog altijd afhankelijk van andere personen, namelijk je klanten en je partners. Het samenleggen van alle puzzelstukken en proberen er een mooie prent van te maken, dat kost tijd en energie. Wat ik nu al gemerkt heb is dat "resultaat zien" een werk van (hopelijk middel)lange termijn wordt. Terwijl in loondienst werken altijd een beetje het afwerken van een half aangelegd pad is, is het dit keer gewoon met een kapmes de jungle induiken en jezelf een weg banen. En als je denkt een stukje gevonden te hebben waar het wat minder bebost is, kom je weer een dikke boomstam tegen of moet je over wat rotsen klimmen. Hoewel ik van nature wel van spanning, avontuur en een adrenalinekick houd, moet ik toegeven dat het des te meer nodig is om te leren "switchen". Daarbij komen sport en spel dan heel goed van pas.

De relatie tussen oorzaak en gevolg wordt bij sporten veel sneller duidelijk dan bij eender welk ander aspect in het leven. Kan je niet sturen, dan raak je waarschijnlijk vrij snel een boom of mis je een bocht. Train je regelmatig en efficiënt, dan gaat je niveau omhoog. Eet je de juiste dingen en rust je genoeg, in combinatie met een goede aanpak van je trainingen, dan zal je hoogstwaarschijnlijk ook beter presteren tijdens je event of wedstrijd.

Bij kinderen komt dit heel snel tot uiting. In juni stopten we voor een zomerbreak van twee maanden met onze kids-trainingen. Gisteren hervatten we dan opnieuw en aangezien we ondertussen toch al wat extra kids hebben kunnen warm maken voor het fietsen, ontstaan er in de groep redelijke leeftijdsverschillen. Aangezien de coaching-cel een beetje onderbemand was, stond ik er gisteren alleen voor en maakte ik me er wel wat zorgen over. Maar ik werd aangenaam verrast. De kinderen die op MTB-kamp waren geweest hadden op korte tijd een enorme progressie gemaakt en de kloof met de anderen nagenoeg gedicht. Hierdoor verliep het uurtje vrij vlot en hoewel ik zelf op fysiek vlak niet te veel inspanning had moeten verrichten, gaf dat uurtje "coachen" in de buitenlucht toch weer voldoende energie en positieve vibes. Ik werd zelfs "meester" genoemd... misschien opnieuw een carrièreswitch in het vooruitzicht?

Dat uurtje training met onze kidsclub was alvast weer een boost om dingen te organiseren en te proberen. Het leuke aan kinderen is dat ze "gewoon doen" en binnen hun mogelijkheden risico's nemen op basis van hun "buikgevoel". Ik merk dat we als volwassenen te vaak geconditioneerd leven en vervreemd zijn geraakt van dingen die buiten onze "box", onze comfortzone, liggen. Zonder roekeloos te worden denk ik dat we in het gewone leven als volwassene ook gewoon moeten "doen" en onze dromen proberen na te jagen, in plaats van ons te onderwerpen aan onze twijfels en angsten en daardoor een leven te leiden (lijden) dat ons ook niet meteen gelukkig maakt. Heel vaak merk je dan ook dat we eigenlijk onze verantwoordelijkheden t.o.v. onze kinderen als excuus te gebruiken om dit niet te doen. Uiteindelijk ga je als trainer ook niet de 15 mogelijke manieren uitleggen, waarop het fout kan gaan en welke blessures ze daar dan aan over kunnen houden, voordat je de kinderen ergens naar beneden doet rijden...