De Vélomédiane - een waardige afsluiter met een persoonlijke toets

Op 26 augustus zal ik, om diverse redenen, een streep trekken onder het "wegseizoen". Enerzijds omdat ik sinds januari op verschillende doelen heb gefocust en dus specifiek aan het "trainen" geweest ben voor die doelen, in juli de Timmelsjoch heb kunnen beklimmen en wat in de Alpen heb kunnen fietsen. Daarmee heb ik alles afgevinkt wat ik in 2023 wou doen of "bereiken". Ook voel ik stilaan dat de boog wat minder gespannen mag staan op het vlak van training en voorbereiding, alvorens mij toe te leggen op mijn beperkte cross-seizoen. Cyclocross is een andere sport, dus vergt ook een andere aanpak. Het is sinds de Covid-pandemie wel de eerste keer dat ik de cross-microbe terug voel kriebelen, dus misschien ga ik er me wel voor een kort maar krachtige periode op toeleggen in het najaar...

In mei begonnen we aan ons competitieve seizoen, met de GF des Vosges, een UCI qualifier voor het WK in Glasgow. Ergens leefde de naïeve hoop, dat ik me als "lichte renner" zou kunnen kwalificeren voor het WK op dat parcours. Niets was minder waar. 😂

Met volle moed vlogen we er in en raasden we naar La Bresse, waarna al snel de eerste hoogtemeters volgden. Mijn klimmerscapaciteiten zijn redelijk goed, maar zo vroeg op het seizoen was ik zeker nog niet top, net zoals mijn gewicht. Na een barslechte winter had ik gewoon te veel werk om op niveau te geraken en laat voeding mijn belangrijkste werkpunt zijn in mijn voorbereiding op sportieve doelen. Voor de toekomst weet ik alvast dat dat bij dit type granfondos zeker helpt, als ik effectief wil "presteren. Ondanks stevig "bonken" op de Col de Grosse Pierre en met een belabberde snelheid "binnen kruipen" nabij het skigebied van La Bresse, was het zeker en vast een granfondo om nooit te vergeten, misschien ook wel omdat het de eerste granfondo was die ik "samen" met m'n broer reed (hij weliswaar de mediofondo).

Begin juni stond dan de GF Fränk Schleck op het programma, een wedstrijd waarmee ik een haat-liefde relatie heb. Liefde omwille van de mooie setting, het parcours dat me zou moeten liggen en de organisatie in het algemeen. Dit jaar was sowieso mijn "beste editie" op het vlak van gevoel en sportieve prestatie in het eerste gedeelte. Helaas is er die Beaufort-klim, die me steeds weer met de neus op de feiten drukt. Krampen. Ook dit jaar stond ik drie minuten stil, tot de krampen weg waren, net zoals de snelle groep waar ik in zat. Ik had er nochtans voor gezorgd dat ik ruim voldoende at & dronk en we hadden via de sponsor van onze club, VDR Bikes, op 3 plaatsen bevoorrading georganiseerd. Dus er was niet echt een aanleiding, waarom. Toen ik achteraf keek en merkte dat ik alle klimmen boven het omslagpunt had geklommen, in het rood dus, besefte ik wel dat daar waarschijnlijk de oorzaak lag. Was het de "stress" van

de competitieve omgeving, die mijn hartslagen in het donkerrood joeg, of was ik net niet goed genoeg om het tempo aan te kunnen, dat toch wel verschroeiend hoog ligt in de voorwacht? Ik zal het nooit weten, tenzij ik volgend jaar opnieuw deelneem aan "onze" Luxemburgse granfondo (in België is er helaas nog geen UCI qualifier event. Ik droom er stiekem toch wel een beetje van om in de komende jaren een mini-versie van Luik-Bastenaken-Luik te kunnen rijden om me te kwalificeren voor het WK granfondo). In het najaar zal ik mijn kalender voor volgend jaar bepalen. Het WK vindt immers plaats in Denemarken op een glooiend parcours. Zowel het land (ik was er al eens een weekje als toerist met vakantie) als het parcours spreken me wel aan, om mij er nog eens helemaal op toe te leggen en te proberen om in mijn "nieuwe categorie" (45+ 😦) naar het ClWK te gaan.

In die optiek stond aanvankelijk de GF Varese opnieuw op de planning, maar over die deelname heb ik nog niet beslist en om eerlijk te zijn is die heel onwaarschijnlijk, omdat dat zou betekenen dat ik er weldra nog eens een "couche" bovenop moet leggen om eind september goed te kunnen zijn. Maar aangezien ik de laatste jaren nog wel eens een impulsieve beslissing durf nemen, sluit ik het niet uit.

Terug naar de orde van de dag. De Vélomédiane Claudy Criquélion. Meer dan 20 jaar geleden kochten mijn ouders een stuk grond in La Roche-en-Ardenne, maar helaas konden ze er nooit een huis of chalet op zetten, door omstandigheden (of misschien een gebrek aan geduld, omdat de bureaucratie in die tijd helemaal te wensen overliet). Dit jaar rijd ik de "grand challenge" van de Vélomédiane, om het onderzoek naar de aandoening, waarmee onze familie geconfronteerd wordt, te ondersteunen, Alzheimer. De vélomédiane is ook een "speciaal geval" onder te toertochten, namelijk de oudste cyclosportieve tocht met tijdsmeting. Het is dus voor een groot stuk "folklore". Op heel veel vlakken is deze uitdaging voor mij de optimale manier, om mijn "wegseizoen" af te sluiten. Qua fietsniveau denk ik dat ik nooit beter was, wat ook bleek uit mijn laatste trainingsrit naar het drielandenpunt in Vaals, die ik in mijn "duurzone" afwerkte aan een gemiddelde snelheid van 29 km/u, ondanks meer dan 2000 hoogtemeters (en in totaal 220km). Ik ga zeker en vast mijn best doen om ook qua "chrono" iets neer te zetten, al is het maar om met een goed gevoel de winter in te gaan... Maar de hoofdzaak van mijn Vélomédiane-verhaal is toch het ondersteunen van het onderzoek tegen Alzheimer. Daarom riep ik een actie in het leven, naast mijn gewone funding-pagina, namelijk eentje waarbij je mijn klimtijd op de Haussire kan raden, om een Bicycle Armor-coating te winnen voor je dierbare fiets. Wat is een coating? Wel, een extra laag op of in je vernis, die er voor zorgt dat je heeeeeel veel tijd uitspaart bij het poetsen, je lak extra beschermd is tegen UV straling, de invloed van zouten, zuren en zelfs kleine steenslag. Het is geen mythe, het werkt echt. Dankzij Bicycle Armor geniet ik al sinds 12 maanden van meer tijd voor de après-bike of andere kwalitatieve activiteiten. Wat moet je doen? Gewoon minimaal 5 euro storten om een gokje te wagen, je tijd erbij noteren en de totaaltijd van mijn rit als "schiftingsvraag". Wie mijn tijd op de Haussire raadt, wint de coatingbehandeling. En ja, ik kan dat 😂. Ondanks een bachelor-diploma heeft mijn vader mij twee praktische handen meegegeven. Ik monteer al jarenlang mijn eigen fietsen, voer mijn fietsherstellingen zelf uit en kan dus ook coatings op een fietsframe aanbrengen. Daarnaast heb ik perfectionistische neigingen, wat altijd helpt bij zo'n taak...

Wie of wat is de "Haussire"? Wel, deze klim:

Hoe doneer ik en waag ik een gokje?

Via deze link:

https://action.stopalzheimer.be/participant/knallen-tegen-alzheimer

Alvast bedankt om mijn verhaal te lezen en te volgen & eventueel te doneren. Uiteraard lezen jullie weldra meer over "mijn Vélomédiane"...

Tot op de fiets!

Robby