Endurance Racing, een aangename (tweede) kennismaking

Ik kan me me de eerste "endurance race" nog vaag herinneren. Enerzijds omwille van mijn gezegende leeftijd en het feit dat het al ongeveer 7 jaar geleden was, dat ik nog eens aanwezig was bij een "X-uren race" op het circuit van Zolder, maar anderzijds misschien ook omwille van het 24-uren format, dat me toch serieus omver blies. Mijn lichaam sport namelijk niet zo graag 's nachts, of zeker al niet na een slapeloze nacht. Misschien lag het ook wel aan het gezelschap, of het feit dat er 's nachts ook gewoon niets te beleven viel rond het circuit. De romantici onder ons zouden misschien wel kunnen genieten van voorbijrijdende fietslichtjes, maar ik zag vooral lijken voorbijrijden die liever in hun bed zouden liggen, net als ik op dat moment. Als ik eenmaal "hyped" ben, geraak ik niet in slaap, dus het is voor mij zinloos om op een dergelijk event te proberen om slaap te vinden. Zeker als ik weet dat ik 5 uren later de fiets op moet en de wekker missen geen optie zou zijn. Maar goed, dit keer verliep het helemaal anders en stonden we met een team van eensgezinden aan de start van een 12-uren endurance race.

Het startuur was voor mijn fysieke toestand ideaal. Ik begin namelijk om 10u lichamelijk "wakker" te worden. Neen, ik ben geen ochtendmens en zal dat nooit worden. Na het inrichten van de pitbox, een opwarmrondje en het uitdelen van de rugnummers en polsbandjes, begaf ik me op aanraden van het circuitpersoneel naar de startzone. Daar moesten we dan even wachten tot iets later dan 09.50u, om achter de wagen onze "verkenningsronde" te rijden, tot om 10u de wedstrijd echt op gang gefloten werd. De eerste stint verliep voor mezelf relatief vlot. Ik bleef in de groep zitten en na anderhalf uur en een paar versnellingen overleefd te hebben, wisselden we gezamenlijk. Mijn ploeggenoten namen over en dus kon ik even een pasta eten en wat keuvelen en rondhangen. Het zomerse weer was best warm, maar daar heb je aan de eettafel weinig last van. Genieten van een biertje zat er niet in, want ik moest immers om 16u weer aan de bak. Onze teamprestatie was niet altijd even vlekkeloos, vooral bij de wissels, maar we waren dan ook een op twee weken samengeraapt kwartet en overleg vooraf was er niet echt geweest. En aangezien we zonder enige ambitie aan de start stonden, deed iedereen op zijn eigen manier zijn stinkende best. De hoofdzaak was dan ook om (opnieuw) even kennis te maken met een "nieuwe" competitievorm: de "endurance race". We schommelden een beetje heen en weer in de stand en ondanks allerlei fysieke ongemakken wisten we toch als team relatief vlot de finish te halen, ook dankzij het herplannen van de stints. Uiteindelijk moest ik 3 stints afwerken, maar ik zat wel "in de flow" de hele dag, dus pakte die laatste stint er graag bij. Achteraf gezien misschien niet de meest verstandige keuze, want de warmte (38 graden celsius tijdens de tweede stint) had er toch al flink ingehakt. Tenslotte eindigden we 9e in onze categorie en ergens in de middenmoot in het algemeen, met een 37ste plaats of iets dergelijks. Ikzelf kon meestal wel in groep rijden, met uitzondering van de rondes net na en vóór de wissels. Het was alleszins weer een leerschool en een andere manier van "koersen" dan tijdens de Granfondo's, waar je van groep naar groep rijdt, of toch probeert om zo snel mogelijk van start naar finish te rijden, zonder dat je hetzelfde rondje 30-40 keren aflegt. We hebben alvast besloten om in augustus opnieuw deel te nemen en om het iets gestructureerder aan te pakken. De tijd zal uitwijzen wat er van komt.

In ieder geval een leuk heroptreden en misschien hebben we wel een nieuwe jaarlijkse traditie in het leven geroepen...

een foto van een kopbeurt, even zeldzaam als de verschijning van de hazelmuis in het openbaar bij daglicht