Fietsen tegen Alzheimer - Vélomédiane Claudy Criquélion

26-08-2023. La Roche-en-Ardenne.

Om 6:00 u 's ochtends zou de wekker afgaan en ik zou vroeg opstaan, om na enkele koffies en een deftig ontbijt naar La Roche te vertrekken.

Het werd dus een gebroken en zeer korte nacht, een ontbijt om 4:00u 's ochtends en na 5 koffies met een belabberd gevoel de wagen in kruipen. Desalniettemin keek ik wel uit naar het evenement en nam ik me voor om het beste van mezelf te geven op de Col de Haussire, omdat ik mijn best gedaan had om een inzamelingsactie voor de Stichting tegen Alzheimer op poten te zetten, die toch een mooie 350 euro opgebracht had voor het goede doel.

Hiermee behaalde ik mijn beoogde doel niet, maar het was toch voldoende om de trui te bemachtigen, die omwille van persoonlijke redenen een speciaal plaatsje zal krijgen in mijn kelder. Persoonlijk omdat mijn vader de diagnose van Alzheimer kreeg in het voorjaar van 2023. Iets wat niet geheel als een shock kwam gezien de voortekenen er waren. Als emotionele reactie, manier om het nieuws te verwerken, en om een doel te hebben op het einde van het wegseizoen, schreef ik me in juli in voor de Vélomédiane. Op die manier kon ik toch een klein steentje bijdragen aan het geheel van de strijd tegen deze aandoening.

Terug naar het event zelf. Door die actie kon ik me natuurlijk ook een sportief doel opleggen in een overigens recreatieve tocht. Naast de tijd op de Haussire was de totaaltijd over het gehele traject (beweegtijd) ook een criterium. Dit wou zeggen dat ik het toch niet helemaal moest zien als een zondagse rit op zaterdag. Het werd een stevige rit van 172 met meer dan 3000 hoogtemeters, enkele serieuze kuitenbijters en een echte "Muur" halverwege het parcours, en een gevecht tegen de sensoren (zowel hartslag- als powermeter gaven niet thuis tijdens de rit).

Ondanks het feit dat het een recreatief event is, werd er toch hevig gedrumd en naar voren gekropen net voor de start. Ik was vooral druk bezig met het onderdrukken van de vele geeuwbuien en dacht eraan dat ik helemaal geen repen bij me had. Enkel een drietal gels. Opeens viel me binnen dat de eerste bevoorrading pas na 60 km lag, wat wilde zeggen dat ik de eerste 2,5 uren op gels verder zou moeten. Ik had 1 frangipane meegebracht maar aangezien ik om 4:00u 's ochtends ontbeten had, moest ik die al bij de start binnenwerken. De "Grand Challenge" werd omstreeks 9:00u op gang geschoten of gefloten, dat kan ik me niet meer herinneren. Wat ik wel weet is dat het centrum van La Roche toch al flink gevuld was met dagjestoeristen, die ons als ware "helden" aanmoedigden en ons succes wensten voor ons avontuur. Moest ik niet half geslapen hebben, zou ik me zeker en vast als een echte coureur gevoeld hebben tijdens een Waalse klassieker.

Omdat het toch een beetje fris was voor de tijd van het jaar, stond ik aan de start met armstukken en een body. Echt veel "aanloop" was er niet. Net na het centrum van La Roche begonnen we al aan de eerste hoogtemeters. Gek genoeg waren de benen wel wakker. Ik vond meteen m'n cadans en aangezien m'n vermogensmeter rare waardes aangaf en mijn "Tickr" me vertelde dat m'n hartslag 95 was bergop, moest ik iets doen wat ik sinds 2008 niet meer gedaan had, toen ik nog met een Sigma snelheidsmetertje en zonder hartslagmeter reed: op gevoel klimmen. Omdat ik achteraan gestart was, kon ik met een goed gevoel en dito tempo de ene na de andere groep oprapen, tot ik bij de groepen kwam waar er al een steviger tempo gereden werd. Dit zorgde niet alleen voor een goed gemiddelde tot de eerste bevoorrading, maar vooral ook een goede moraal. Na ongeveer 80 km hadden we nog een mooi gemiddeld van 30 km/u met toch al een kleine 1400 hoogtemeters op de teller. Uiteraard moest het zwaartepunt nog komen.

Op één of andere manier kwam mijn vermogensmeter na de eerste bevoorrading weer tot leven, zodat ik de Mur de Maboge en de Pied Monti wel op vermogen kon klimmen. Mijn hartslagen waren na een 15-tal km al realistisch geworden, dus het kwam helemaal goed... moest er geen file zijn geweest aan het begin van de klim 😂. Na wat slalommen vond ik toch m'n ritme en kon ik de Pied Monti toch nog vlot bedwingen. Ik wist dat ik me stilaan moest klaarmaken voor m'n "echte challenge", want daarna kwam de Col de Haussire eraan.

Ik wist dat er tijdsregistratie was op de Col de Haussire, dus toen ik de strip zag liggen en de biep hoorde, wist ik wel ergens dat we eraan begonnen waren, maar opnieuw zag ik een spartelende massa voor me. Het eerste stuk is wel redelijk "pittig", maar met 10% zeker geen onoverkomelijk iets. In ieder geval was er van "knallen" niet veel sprake die eerste kilometer. M'n hartslag ging meer uit frustratie omhoog dan eigenlijke inspanning, en na die kilometer werd het ineens vlakker, zodat ik dacht: "is het dit?" Toen stond er weer een bordje met een andere naam van een côte erop, zodat ik helemaal het Noorden, Oosten en Westen kwijt was. Na een tijdje draaiden we naar links en zag ik opnieuw iets van Haussire op een bordje. Aangezien het asfalt slechter werd en de hellingsgraad opliep naar 12%, wist ik dat we inderdaad op de Haussire zaten. Dan maar proberen ritme te zoeken en een tandje bijsteken, zodat we toch niet te ver uit de buurt van de geschatte tijd zouden boven komen. Na 18 minuten zat het er dan uiteindelijk op. Achteraf gezien nog niet zo heel slecht, maar het had vlotter gekund.

Na de Haussire besliste ik om de resterende klimmen met de nodige reserve te bekampen. Daarom zaten er ook geen PR's meer in (buiten de afdalingen) maar was het vooral tempo houden en vlot terug naar La Roche geraken. Ik had het geluk om steeds in goed gezelschap te zitten, samen met enkele jonge gasten die er het tempo in hielden, of enkele rijpere mannen met een serieus grote motor. Op die manier bleven de vlakkere tussenstukken ook aangenaam, want na 150km begon de belabberde nacht toch z'n sporen na te laten...

Na al het klimwerk was het "puur genieten". De bijtrapafdaling richting La Roche is echt een moment waarbij de beelden van Remco tijdens zijn eerste zeges in San Sebastian en zeker Luik-Bastenaken-Luik naar boven komen. Lekker "brommeren" en plat op de fiets naar beneden knallen. Dat zijn voor mij de momenten waarop ik echt een 54 mis en m'n keuze voor "supercompact" (52/36) in twijfel trek. Maar in tegenstelling tot Remco, stond er voor mij niet veel meer op het spel, buiten 5 plaatsjes vooruit aan de stand van de braadworsten...

De conclusie achteraf is dat het ontzettend leuk was om te fietsen in een regio waar ik normaal gezien niet zo vaak kom en dat ik veel vaker naar de Ardennen moet gaan om te fietsen. De sfeer onderweg was zeker en vast "uniek" en ik ben geneigd om te zeggen dat ik er volgend jaar gewoon weer aan de start zal staan, maar dan liefst wel met een groep, omdat het echt een sociaal event is waar het leuk vertoeven is, en indien je er een weekendje van maakt, het nog toffer is. De muzikale begeleiding op de klimmen, de "supporters" langs de kant en in het centrum van La Roche compenseerden de imperfecties die er uiteraard wel een beetje waren. Maar niemand is perfect en dankzij de hulp van vele vrijwilligers, hulpdiensten en de lokale politie is de Vélomédiane zeker en vast een event waar je de indruk krijgt dat je in goede handen bent.

Wie wel eens over een eventuele deelname wil nadenken of ideeën heeft, hoe we er een tof weekend van zouden kunnen maken volgend jaar, mag me gerust contacteren via gsm, whatsapp of e-mail:

0032 467 05 29 54 of info@rcsports.be

Op naar de volgende uitdagingen op de fiets!