Het verhaal van een gewone sterveling - Bolero Gravel 2023

Mijn "EK / BK". Als gewone sterveling met een dagvergunning van 10 euro mocht ik toch niet "strijden om de titel" van Belgisch of Europees kampioen, net alsof ik zo naïef zou zijn om te geloven dat dat er zou inzitten gezien het niveau dat er aan de start stond.

"Achteraf ga je honderden verschillende verhalen horen". En inderdaad, zo heb ik ook mijn eigen verhaal na dit zeer speciale event. Na in mijn startblok te zijn beland, weliswaar een beetje achteraan (gezien de daglicentie maar ook omwille van eigen praktische beslommeringen), werd onze rit dan om 12:06 stipt op gang geschoten (chapeau voor de timing, want meestal gebeurt er wel altijd iets). De eerste bocht naar de beklimming van de Kapellendreef was idd even een heikel punt, maar het parcours is wat het is en je kan de weg ook niet breder maken dan hij is. Eenmaal aan het klimmen ging het wel lekker vlot, wat me redelijk normaal lijkt met "frisse" benen. Aangezien we de dag ervoor de lokale ronde verkend hadden, wist ik nog wel wat er ongeveer ging komen, waardoor ik op de kritische punten nooit in de problemen kwam, terwijl ik al verschillende renners langs de kant zag staan met technische problemen en lekke banden. Toch was het een vrij hectisch gedoe, dus was het zaak om me te blijven concentreren tot de tweede lokale ronde. De groep werd steeds verder uitgedund, wat de tweede ronde een beetje comfortabeler maakte. Bij de volgende passage aan de bevoorradingszone en beklimming van de Kapellendreef voelde ik dat het precies al een beetje moeizamer ging. Daarna moesten we de grote ronde van 47 km aanvatten en ik was even op mezelf aangewezen. Ik nam nog snel enkele grote slokken van mijn bidon en besliste om er een lap op te geven. Tot de eerste beklimming lukte dat nog. Daarna voelde ik langzaam de eerste kramp opkomen. Temporiseren en op "souplesse" (als daar nog sprake van was) de klim over. Tot in het Zoniënwoud lukte het nog om ze te onderdrukken maar na 75 kilometers was het dan voor de eerste keer "prijs". "Wat is er?" vroeg iemand in m'n groepje. "Kramp, tot later!", dat kreeg ik er nog net uit. Lang geleden dat ik nog eens 15 km/u op een fiets had gereden, zeker in wedstrijdomstandigheden op het vlakke. Het enige dat ik op dat moment dacht, was: "dit gaat nog lang duren zo". Gelukkig kon ik me snel focussen op m'n ademhaling en na een halve bidon water, een gel en een vijftal minuten diep in en uit ademen was de eerste kramp verleden tijd. Het werd duidelijk dat ik aanspraak ging moeten maken op "karakter" omdat mijn lichaam me stilaan in de steek aan het laten was. Bij de derde kramp dacht ik: "yep, the spirit is strong, but the flesh is weak"... Net op dat moment hoorde ik: "gij kunt dit! komaan he!" Meermaals hebben mensen langs de kant me door moeilijke momenten heen geroepen als het ware. Nog meer dan bij een granfondo op de weg waar je aan hogere snelheden passeert, is dit een heel belangrijk aspect gebleken. Opgeven was zeker en vast geen optie en al moest ik op mijn lippen over de meet kruipen, ik zou terug naar Oud-Heverlee rijden. Er is wel een moment geweest dat ik eraan dacht om gewoon binnen te draaien bij de volgende passage aan de meet, maar gaandeweg kwam ook wel het besef dat die laatste lokale ronde bekend terrein was en buiten 3-4 echte klimmetjes ook niet het zwaarste gedeelte van het parcours. En uiteindelijk wou ik ook met een "goed gevoel" mijn seizoen afsluiten. Na nog wat extra water te hebben meegenomen begon ik dus aan mijn "ereronde", samen met nog enkele andere mensen waarmee ik het laatste gedeelte van de grote ronde had afgelegd. Zo speelde ik zowel locomotief als wagon voor een renster van Alpha Motorhomes, afhankelijk van het feit of ik krampen had of een beter moment. Net toen ik definitief in een betere fase leek te zitten en comfortabel op weg leek om de laatste 15 kilometer te beslechten, ging het in een haakse bocht naar rechts mis.

Mijn voorwiel schoof weg door net iets te enthousiast insturen en ik kon me weliswaar nog net opvangen met mijn rechterbeen, maar met een verkrampend lichaam was ik verloren. Gelukkig werd ik al snel geholpen door omstaanders om mijn kramp onder controle te krijgen en een tweetal minuten later "sprong" (kroop) ik terug op de fiets en zette ik mijn tocht verder. Het groepje dat ik had achtergelaten was uiteraard opnieuw gepasseerd, maar zo had ik natuurlijk een nieuw "doel" gevonden, namelijk het gat dichten. Bij de laatste passage aan de feesttent lukte dit weliswaar en daarna zat het er zo goed als op en bolde ik comfortabel naar de finish.

Hoewel het vanaf kilometerpunt 60 een aftakelingsproces was en ik zwaar afgezien heb, ben ik blij dat ik er aan de start gestaan heb en de finish ook bereikt heb. Voor de rest kan ik niet echt zeggen of ik last van de profs gehad heb of zij van mij. Ik heb af en toe eens wat schichten zien passeren, een motor met een antenne erop horen en zien voorbijkomen en mensen heel luid horen roepen, dus ik vermoed dat dat allemaal tekenen waren van iets "groters" dan mijn calvarietocht. Voor het overige zat ik in mijn eigen zone / roes, dus had ik niet echt de helderheid om te beoordelen wat er rondom mij gebeurde...

Naar de toekomst toe kan ik alvast 10 verbeteringspunten noteren, wat alleen maar positief is. Ik kan niet zeggen dat het niet slechter kan, want ik ben gespaard gebleven van materiaalpech en ben er in geslaagd om door alle fysieke problemen heen te knokken en de finish te halen, wat niet voor iedereen het geval was. Dit smaakt zeker naar meer, maar ook naar een veel betere voorbereiding, de juiste bandenkeuze (of gewoon iets nieuwere banden) en bandendruk. Soms had ik toch het gevoel dat ik over ijs reed, zeker in de scherpere bochten...

Hoewel mijn spijsvertering het niet meer kan appreciëren, beslisten we om onszelf te belonen met een echte Belgische klassieker. Na deze memorabele graveldag heeft mijn lichaam broodnodig behoefte aan wat rust, enkele ontspannen recuperatietrainingen en een flinke dosis verse energie. Daarna gaan we proberen om de techniek te onderhouden tijdens enkele cyclocross-wedstrijden of op winterse toertochten met de MTB, alvorens aan de planning voor 2024 te beginnen, met hoogstwaarschijnlijk toch iets meer gravelwedstrijden...