Het was koers, in onze achtertuin...

Vandaag was het koers, en niet zomaar eentje. De Strade Bianche van de lage landen, met een vleugje Milaan-San Remo en een aankomst waar alleen de Ronde Van Vlaanderen van kan dromen. OK, even terug naar de realiteit... Vandaag werd dus eindelijk nog eens op het gebruikelijke tijdstip onze semi-klassieker "Dwars door het Hageland" gereden. Hoewel ik als "local" vind dat het een echte klassieker mag worden en er absolute toppers mogen komen rijden, stond er toch een zeer leuk deelnemersveld aan de start omdat renners van het formaat van Niki Terpstra op één of andere manier toch verliefd blijven op deze wedstrijd, en voor de eerste keer ooit was er ook een dameswedstrijd. Ook heel erg leuk om te zien hoe quasi alle crossers deze wedstrijd gebruiken om ritme op te doen of toch proberen hun ambities op de weg waar te maken. Om de kinderen van onze club te motiveren, besloot ik om er een leuke dag met de kids van te maken. Ondanks een moeilijke start van de dag op privé-vlak met wat huishoudelijk werk, slaagden we er toch in om rond de middag te vertrekken richting Diest. Aan de kinderen was te zien dat ze op scherp stonden, want bij iedere min of meer helling richting Grasbos werd deftig gedemarreerd. Het was precies alsof onze goede vriend karma ons geleid had naar het tijdsschema dat we hadden, want we kwamen heel mooi op tijd om de dames een eerste keer op Grasbos te zien passeren. Daarna daalden we af om de allerlaatste grindstrook richting de Maagdentoren in de omgekeerde richting te rijden. Toen we dan in de verte de eerste auto's van de karavaan zagen, namen we onze plaats in langs de onverharde strook, waar we dan de rensters konden zien voorbijkomen. Voor de kinderen toch een belevenis die hun hartjes sneller deed slaan. Na de tweede keer de dames te hebben gezien, reden we verder naar het fietspad dat parallel loopt aan het treinspoor richting Diest en richting enige echte Poggio van de lage landen. Hoe vaak er ook gelachen wordt met dit hellinkje van niets, je ziet iedere keer in Dwars door het Hageland, dat er serieus geschift wordt en dat sommige renners of rensters zichzelf keer op keer tegen komen op Grasbos. Het is op één of andere manier bevredigend om te zien dat dat ook bij profs het geval is... Aangezien de kinderen absoluut Grasbos omhoog wilden rijden, beslisten we om dat dan te doen en wonder boven wonder hoorden we dat de dames nog eens zouden voorbijkomen, wat heel leuk meegenomen was aangezien het nog 50 minuten zou duren tot de eerste voorbijkomst van de heren. Boven op Grasbos was het ondertussen gezellig druk geworden, wat na al de coronaperikelen toch heel erg aangenaam aanvoelt. Je hebt bijna de neiging om iedere onbekende wielertoerist die langs de kant staat te gaan knuffelen, maar daar is het nog net iets te vroeg voor. Overigens knap om te zien hoe iedereen een masker bijhad om ervoor te zorgen dat de koers toch op een "veilige" manier beleefd kon worden, wat bij de buitenlandse koersen niet altijd het geval is. Na de derde passage van de dames en de eerste passage van de heren op Grasbos gingen we dan in groep naar huis na een leuk namiddagje Dwars door het Hageland, om de rest van de wedstrijd op tv te volgen min of meer. Geweldig om te zien hoe een ambitieus project als Uno-X op een pittig parcours met een beer als Rasmus Tiller de overwinning kan binnenhalen. Chantal VDB Blaak heeft uiteraard geen introductie nodig, wat het niet minder impressionant maakte. Nadat ik de fietsen gepoetst had, omdat onverharde stroken nu eenmaal je fiets niet properder maken, vertelde mijn moeder me dat Mads gezegd had dat hij later niet wilde gaan werken, want hij wilde profrenner worden. Missie geslaagd, als coach dan... Of het zo is of niet, of hij het ooit bereikt of niet, of hij uiteindelijk toch zal moeten gaan werken, dat maakt allemaal niet uit. Het was een topdag, de harten van de kinderen zijn gevuld met passie voor de koers, de motivatie om te fietsen, trainen en koersen is er en ze kunnen eindelijk weer eens iets anders beleven dan een aangepast schema omwille van allerlei richtlijnen die gebaseerd zijn op allerlei statistieken. Voor mij als begeleider en als vader is de uitspraak "het was leuk" gewoon de grootste beloning die er is... Op naar de volgende activiteit of trainingssessie zou ik zeggen. Een dikke pluim voor de organisatoren van Dwars door het Hageland voor wederom een zeer geslaagde editie...