La Chouffe Classic 2022, de finale benentest en tegelijk Out Of BOT-test

La Chouffe, een ontdekking

Wie me beter kent, weet ongetwijfeld dat ik hou van de ochtendglorie, en het opstaan nog voor dat de haan kraait. Wel, afgelopen zaterdag was er zo eentje. Na een heerlijk kort nachtje ging de wekker om 05:30 voor een eerste keer. Twee koppen koffie later was het zicht in mijn rechteroog op en top, de linkerkant had nog even nodig. Fiets in de koffer en daar gingen we dan. Even een dorpsgenoot bezoeken, en we reden dan samen naar de Chouffe Classic. Voor mij een primeur. Nog nooit reed ik in die regio. Als je tegen mij Wallonië of Ardennen zegt, denk ik aan de regio rond Luik, de hellingen van Luik-Bastenaken-Luik, of die van de Waalse Pijl. Geen flauw idee wat me te wachten stond. Na een mooie autorit van bijna anderhalf uur waren we er dan. De parking stond al aardig vol. Tot zo ver mijn gedacht dat ik echt een vroege vogel was. Mijn respect voor onze Noorderburen was nooit groter. Chapeau dat iemand van Utrecht of Zeeland vroeger in Houffalize was dan ikzelf. Van boven op de parking was het nog een flink eindje dalen tot beneden in het dorp. Het enige dat ik kon denken was: "amai, mag ik hier straks nog terug omhoog?" De scan & ride ging vlot, maar dat had gerust nog tien minuten langer mogen duren. Na een sanitaire stop en het gebruikelijke geklooi met die straps en dat nummerplaatje (ik zal er nooit een kampioen in worden), gingen we dan op pad met een paar jongens van de lokale club uit Diest. Er werd meteen de pees op gelegd, maar in groep viel het goed mee. Vrij snel bereikten we de Côte de Mormont, en het was al meteen duidelijk dat er niet gezapig omhoog gereden zou worden. Daar mijn lichaam pas begint te functioneren van zodra er een tien als eerste cijfer op m'n horloge staat, was het al een stevige binnenkomer. Op zich nog wel een leuke eerste klim, zeker en vast niet te steil. Maar aangezien ik ook niet meteen te veel op het spel wou zetten en we verschillende afstanden op het menu hadden staan, besloot ik om onze wegen vrij vroeg te laten scheiden. Achteraf bekeken, nog niet zo heel onverstandig. Verstand komt met de jaren, daar lijkt het toch op. Daarna ging de rit verder via een aantal leuke klimmen van 4-5%, waar je echt je tempo op kon vinden en met een goed gevoel naar boven kon rijden. Als ik die inspanningen vergelijk met hoe ik vorig jaar, een kleine maand vóór de laatste Schleck GF, een Niaster omhoog fietste, kan ik alleen maar tevreden zijn over het gevoel. Ik had me voorgenomen om overal net onder of op mijn omslagpunt omhoog te rijden, en dat is wonderwel gelukt. Bijgevolg had ik geen last van te veel verzuring, krampen waren op geen enkel ogenblik te bespeuren, hoewel ik het op de St. Roch toch even moeilijk had, of het was net het muurtje te veel. Ik moet al heel hard nadenken, wanneer ik een rit gereden heb met meer dan 2500 hoogtemeters. Het zal ergens op een goede dag in het hooggebergte moeten geweest zijn, een 5-tal jaren geleden. Kortom, het was een topdag. Het weer kon niet beter zijn en hoewel ik een extra laagje moest wegsteken, was ik toch blij dat ik beslist had om met armstukken en body te starten. Conclusie 1: de benen waren in orde en deden wat ik mij had voorgenomen. Ik had wel het gevoel dat die pittig sessie naar en op het circuit van Zolder nog een beetje in de benen zat. We worden ook al een jaartje ouder ;-).

Wat dan met de uitrusting?

Het Ros

Wel, m'n Trek Emonda SLR deed weer wat ze (mijn lady in red) moest doen, na een paar maanden met een minder betrouwbare voorrem te hebben rondgereden. Op een gegeven moment heb ik maar beslist om de hele boel te vervangen, wat één van mijn beste investeringen ooit bleek. Toch heerlijk, zo gecontroleerd remmen met een goed functionerende schijfrem. Hoewel ik vrees dat mijn voorwiellagers aan vervanging toe zijn, denk ik niet dat dat nog gaat lukken vóór aanstaande vrijdag. Hoewel, met wat goodwill van een lokale dealer komt dat mss toch nog in orde. Ze draaien alleszins nog, maar ik vind ze wat grof klinken. Anyway, conclusie 2: de fiets is er ook klaar voor.

De Outfit

Over Obbi kan ik uiteraard helemaal niets verkeerds zeggen. De body hield me lekker warm in de eerste afdalingen, de armstukken deden uiteraard ook hun ding en de VIA ROMA met compressie en warmteregulatie is sowieso een topper. Ondanks het feit dat de broek niet zwarter kan zijn, geen enkel moment last gehad van te warme bovenbenen. Dat ze achteraf pijn deden lag niet aan de broek. De Piazza Dante is sowieso een heerlijk truitje. Het sluit mooi aan en heeft 3 achterzakken, waar je gemakkelijk voldoende voeding en spullen in kwijt kan (ik ben niet zo de zadeltasjesman, dus offer steevast de middelste zak op aan een pompje, reserveband en aanverwanten). Het stof is een soort van geperforeerde lycra en de zachte naden, een typisch kenmerk van Obbi kleding, snijden nergens in je vel. De kleren maken de man, wordt vaak gezegd. Wel, hoewel ik geen fashionista ben, kan ik alleen maar beamen dat deze kleding mij een tevreden man maakt. Dus conclusie 3: ik zat ook wel strak in het pak (er mag nog wel een kilootje of 3-4 vanaf, maar goed, isolatie is ook belangrijk).

De Helm

Na enkele blutsen en krassen door het vele offroad rijden of iets te onvoorzichtig opbergen van m'n vorige helm, besloot ik om eens een aero-helm aan te schaffen, een MET Manta. Ondanks alle cowboyverhalen die je vaak hoort over oververhitte schedels bij aero helmen, door een gebrek aan ventilatie en dergelijke, moet ik zeggen dat de helm meteen perfect zat en zijn ding deed, nl. op je hoofd zitten. Hoeveel seconden ik ermee gewonnen heb in de afdaling, op de rechte stukken of zelfs bergop, dat kan ik helaas niet vertellen. Daarvoor heb ik te weinig knowhow van aerodynamica. Maar het ziet er alleszins wel sneller uit, en de kans dat er één of ander insect binnendringt is natuurlijk ook kleiner.

De Bril

Dan last but not least, de "pièce de résistance". De Chouffe Classic was, na een eerste test op het circuit van Zolder, de uiteindelijke "proefrit" voor mijn OUT OF BOT. Je wat?

Wel, dit ding hier:

De Out Of Bot heeft een elektronische lens, die zich op 0,1 seconde aanpast in tint, zodat je zowel in de zon als in de schaduw meteen goed zicht hebt. Handig, nietwaar? Hoewel het op het circuit van Zolder niet meteen opviel, werd ik op de Chouffe Classic veel vaker gewaar dat het effectief functioneert. Waarom zou je het anders ook op de markt brengen en er een videoshoot aan spenderen, nietwaar? De video bekijk je trouwens hier: https://www.youtube.com/watch?v=XUkUM29VMPI

Dan ontdek je ineens dat het niet enkel een "must have" is voor de doorsnee MAMIL die er hip wil uitzien, maar ook wel degelijk een voordeel kan bieden voor jonge, competitieve renners, die hun veiligheidsgevoel en daarmee ook onrechtstreeks snelheid in afdalingen willen verhogen. En het werkt niet enkel in afdalingen of tunnels, maar je kan de oneffenheden onderweg ook veel sneller opmerken, iets wat in Wallonië toch net iets vaker voorvalt dan in Nederlands Limburg bijvoorbeeld. Dus laatste conclusie: de bril deed waarvoor hij ontwikkeld werd: functioneren en mijn fietservaring rijker maken.

Na de "arrivée" mocht ik mijn nummer inruilen voor een flesje Chouffe en een paar mooie La Chouffe kousen, die op termijn mijn "Ciao Bella" kousen kunnen vervangen, die op hun beurt refereren naar "La Bella Italia", om misverstanden te vermijden.

Door de hele Chouffe-Experience kreeg ik nog meer trek in de Schleck. Ik ben benieuwd naar de (hopelijk goede) afloop.

Geschreven met passie voor het fietsen en kwaliteit.

#obbicc #fattoanapoli #outofoptics #nobullshit #lachouffeclassic #cyclingstories #fietsverhalen #mamillife #granfondo #topkwaliteit #fietsen #fietseninbelgië #ProximusCyclingChallenge #alwaysclose