Pannenkoekenblog - Gravel One Fifty

Eindelijk weer een blog. Een hele tijd geleden besloot ik om de blog-pagina van mijn website af te sluiten, omdat het niet meteen tot "resultaat" leidde. Maar aangezien ik liever schrijf dan praat, voelde het een beetje vreemd aan, net alsof ik een been of arm miste. Daarom vandaag het "wijze" besluit om tot nader order mijn blogsectie opnieuw te openen en regelmatig te posten over mijn fietsavonturen, maar ook over product-gerelateerde topics, over coaching en nog veel meer...

Vooraf:

Het was in de nasleep van de Granfondo Fränk Schleck anderhalve maand geleden, dat ik de beslissing nam om eens "gek te doen". Gravel is al een tijdje "the new thing" en vorig jaar nam ik al eens deel aan een recreatieve graveltocht, wat op zich wel heel leuk en relaxed was, in vergelijking met de eerder "opgefokte toestanden" die je meestal ziet tijdens granfondo's op de weg of zelfs tijdens klassieke toertochten. Het was dus ook met die insteek, dat ik besloot om me aan te melden voor het Gravel One Fifty event in Roden, Drenthe. Alleen moest ik nog iemand zien te motiveren om de reis niet alleen te maken.

Aangezien ik er in 2021-2022 in geslaagd ben om mijn broer stelselmatig warm te maken voor de fietssport en sindsdien via een trainingsplan heb begeleid, om continuïteit in z'n fietsactiviteiten te krijgen, had ik wel iemand op het oog. 😊 En zo geschiedde. We besloten een camping te boeken in de buurt, aan het Ronostrand. Van toeristische drukte was er niet veel te merken, dus in alle rust konden we ons klaarstomen voor het event. Pasta, wijntje erbij en erna even de camping verkennen, om op het terras te belanden en van een lokaal biertje te genieten. We moesten 's morgens ons deelnamepakket nog afhalen, dus ik was toch lichtjes gespannen wat betreft het vertrekuur, maar al snel bleek dat we ruim de tijd hadden. Er stond quasi niemand aan de inschrijving, dus van echte "spanning" was er bij ons helemaal geen sprake. Toen het startschot afgevuurd werd, vertrok de "meute". Ik stond ongeveer op de laatste rij, wat betekende dat ik er een doel van kon maken om zo veel mogelijk groene nummers "op te rapen".

De hoofdbrok:

Het eerste uur ging snoeihard. Ik sloot aan bij een groepje dat er een doel van had gemaakt om zo ver mogelijk naar voren te geraken, dus we haalden snelheden die die van de Schleck GF benaderden, zeker op het asfalt. Soms stuiterde ik alle kanten op op de onverharde wegen en was het in de bochten uitkijken om geen tuimeling te maken. Eigenlijk begon de tocht van 150 km met een inspanning die die van een cyclocrosswedstrijd in één of andere nevenbond benaderde. Na 45-50 minuten besloot ik dan ook maar om m'n eigen tempo te kiezen, ook al omdat het op die manier heel moeilijk werd om iets te eten of zelfs om m'n bidon lang genoeg vast te houden om er een flinke geut uit te krijgen. Het is me nu dus wel duidelijk, hoeveel % er nog bij moeten om me te kwalificeren, moest ik die ambitie krijgen in de toekomst. Veneto stond sowieso niet op de planning dit jaar, dus daarmee stelde ik mezelf een persoonlijk doel van 30 km/u gemiddelde snelheid. Toen ik besloot om de groep te laten gaan, zat ik dicht tegen een gemiddelde van 34 km/u, dus ik had nog wel wat "marge". Tot de eerste bevoorrading vond ik dan regelmatig kleine groepjes op het asfalt, om er op de onverharde wegen en single tracks afscheid van te nemen.

Zonder te pocherig over te willen komen, kan ik gerust zeggen dat mijn algemene techniek op de fiets toch iets beter is dan de gemiddelde standaard die ik er aantrof. Dat demonstreerde ik ook twee keer met een mooie "save". 1 keer reed ik door een diepe put omdat ik een aantal mensen moest inhalen langs links, waarna ik een wheelie op m'n voorwiel deed, terwijl m'n achterwiel omhoog gekatapulteerd werd. Een tweede keer gleed m'n voorwiel weg op wat grind, kon ik nog net opnieuw grip vinden, voordat ik onderuit schoof, waarna ik de slag mooi kon opvangen zodat m'n achterkant niet wegbrak. Zo bleef m'n adrenalinepeil ook op niveau...

Helaas haalde ik m'n doel van 30 km/u niet, omdat ik besloot hulp te verlenen aan iemand, die op volle snelheid een dikke tak in z'n achterwiel had gekregen, begon te zwalpen en dan maar de gracht werd ingeduwd door iemand die achter hem reed... Daarna reden we kop over kop om aan te sluiten bij het eerstvolgende groepje dat we konden vinden. Ergens halverwege het traject verloor ik dan nog m'n binnenband, maar aangezien ik nog meer dan 70 kilometers moest afleggen, besloot ik om terug te keren en hem op te rapen. Dat was ook niet echt bevorderlijk voor het "resultaat", maar op die manier kon ik toch weer opnieuw groepjes achtervolgen, die ik al eens achtergelaten had. Leuke bezigheidstherapie.

Het slot:

De finale werd een heuse slijtageslag. Traditioneel gezien is dit de fase tijdens een granfondo, waar je de "lijken" opraapt. Uiteraard was dit tijdens deze graveltocht niet anders. In welke mate ik minder "lijk" was, weet ik niet. Na 125 km begon ik zwakke momenten te krijgen (kourillingen, een leeg gevoel, maar af en toe ook weer opflakkeringen van energie) en was het nog heel moeilijk om zowel hartslag als snelheid omhoog te krijgen, tenzij ik het geluk had om een groepje te vinden op de stukken asfalt, zodat ik min of meer "meegezogen" werd. Gelukkig had ik goed gezelschap, van een dame die in de openingsfase gevallen was, maar aan een inhaalrace begonnen was en een heel goed fietsniveau had op de verharde stukken. Op de onverharde stukken deed ik dan het kopwerk, om zo het juiste spoor ook te vinden. Ik leerde al snel dat in het wiel zitten op onverharde stroken niet meteen een voordeel is, zeker op de zandwegen. De laatste 5 kilometers waren een verlossing. Bijna uitsluitend asfaltwegen, midden in een groepje met een goed tempo, zodat ik de kilometers zag verdwijnen als sneeuw voor de zon. Zonder het te weten zaten er ook nog twee "concurrenten" in, zodat ik twee plaatsen verloor omdat de dames vóór me zich vastreden in het zand op 200 meter van de finishlijn en ik geen kant op kon. Maar of ik nu 70ste of 72ste werd, dat was al lang niet meer belangrijk. Na 05u14 minuten en enkele seconden rolde ik over de finishlijn. Rijsnelheid 29,2 gemiddeld, in de uitslag 28,68 met het oponthoud inbegrepen. Omdat ik m'n binnenband moest gaan halen, had ik uiteraard nog 600-700 meter gratis gekregen.

Ik was net op tijd binnen om de prijsuitreiking van de elite-categorie "mee te maken", hoewel het op één of andere manier toch even wazig was voor m'n ogen. Overal waar ik keek zaten en lagen "lichamen" die leeg gereden waren en snakten naar zuurstof en water. "Alsjeblieft, voor drinken en eten". Die bonnetjes die we bij de finisher-medaille kregen waren zeker en vast welkom, maar iets eten zat er toch niet meteen in. Mijn hele systeem was ondersteboven van de 5 uren inspanning en de "aanslagen" op m'n gestel. Dat drankbonnetje werd al snel omgetoverd in een echte cola, dat andere bonnetje in een aandenken...

De cijfertjes.

Omdat de beroepsmisvorming al snel na de finish toesloeg, duurde het niet lang voordat ik de inspanning begon te analyseren. Jammer dat ik geen wattagemeter op m'n crossfiets heb, want Strava zit er toch een flink stuk naast.

Voor wie de hele rit wil zien, de GPX wil downloaden of eender wat, je vindt alles op mijn Strava account: https://www.strava.com/athletes/4036429

Vooral de hartslagen zijn "indrukwekkend". 0,7% in zone 3, de rest allemaal in zone 4 (79,5%) en zone 5 (19,5%). Dus kortom, vanaf het moment dat je kracht op de pedalen zette, ging je in het rood. Op fysiologisch vlak vind ik dit uiteraard een heel interessante inspanning, omdat het aantoont, dat mijn lactaatdrempel het laatste jaar toch een stuk is opgeschoven, anders had ik deze inspanning nooit kunnen volhouden.

Het wordt misschien nog eens tijd voor een nieuwe inspanningstest, zodat ik naar het cyclocross-seizoen en het volgende granfondo-seizoen toe mijn trainingen kan aanpassen, om ondanks mijn gezegende leeftijd toch weer wat progressie te maken. Het "positieve nieuws" is dat ik volgend jaar in de volgende leeftijdscategorie zal belanden bij alle UCI events 😒.

Wat wattages betreft, is het duidelijk dat ik op het vlak van NAP zeker en vast rond mijn FTP zat, ergens rond 275-280 Watt.

Al bij al was dit een geslaagde kennismaking met de gravel-scene. Nu ga ik me opnieuw toeleggen op de weg, om over een 5-tal weken deel te nemen aan de Vélomediane Claudy Criquélion, de oudste cyclosportieve tocht van België met tijdsmeting. Hiervoor zal ik een weekje vakantie combineren met "hoogtestage" in de Alpen, in het Ötztal. Maar eerst even een aantal recuperatietrainingen om te bekomen van de inspanning.